سیدمحمد حسینی بهشتی

متولد 2 آبان 1307

اصفهان

سیدفضل الله «پدرش» مردی روحانی و از مدرسان حوزه‌ی علمیه‌ی اصفهان بود. سیدمحمد حسین دروس عالی حوزوی و تحصیلات تکمیلی دانشگاهی‌اش را 1335 به اتمام رساند و دوره? دکتری خود را در رشته‌ی فلسفه آغاز کرد. فعالیت‌های او در قم، مبارزات و سفر به آلمان نگذاشت او به موقع دوره را به پایان برساند. سال 1353 بود که او آماده‌ی دفاع از پایان‌نامه‌ی دکتری خود با عنوان «مسائل ما بعدالطبیعه در قرآن» شد.

بهشتی که در سال‌های 1329 تا 1331 در اعتصابات، اجتماعات و نشست‌های سیاسی نهضت ملی شدن صنعت نفت در تهران و اصفهان شرکت می‌کرد، اقدامات سیاسی خود به رهبری امام خمینی را در سال 1341 و با تشکیل کانون دانش‌آموزان قم، همراه با شهید مفتح، آغاز کرد.

او پیش از پیروزی انقلاب مدتی در مرکز اسلامی هامبورگ به عنوان نماینده‌ی مرجعیت ایران مشغول به کار بود و تولیت آن‌جا را بر عهده داشت. همچنین ارتباطاتی را با گروه‌های مبارز در داخل و خارج کشور برقرار کرده بود و برای هماهنگی و همکاری میان آن‌ها تلاش می‌کرد. همین امر باعث شد تا بارها از سوی ساواک دستگیر شده و در نهایت ممنوع‌الخروج گردد.

در روزهای نزدیک پیروزی انقلاب او از سوی امام به عنوان یکی از اعضای اصلی شورای انقلاب منصوب شد و ریاست آن را بر عهده گرفت. پس از پیروزی انقلاب نیز در 29 اسفند 1357 حزب جمهوری اسلامی را به همراه آیت‌الله خامنه‌ای، اکبر هاشمی رفسنجانی، سید عبدالکریم موسوی اردبیلی و محمدجواد باهنر تأسیس کرد و دبیر کلی حزب را بر عهده گرفت.

در جریان مجلس خبرگان قانون اساسی او نماینده‌ی مردم بود. در 4 اسفند 1358 با حکمی از امام، ریاست دیوان عالی کشور را بر عهده گرفت. دکتر بهشتی همچنین 2 تیر ماه 1360، پس از برکناری بنی‌صدر به همراه محمدعلی رجایی و هاشمی رفسنجانی در شورای موقت ریاست جمهوری عضویت داشت.

آیت‌الله بهشتی که از سوی گروه‌های معاند و دوستان جاهل، با انواع تهمت‌ و تخریب شخصیت‌ رو به رو بود، در جریان بمب‌گذاری هفتم تیر 1360 در دفتر حزب جمهوری اسلامی توسط سازمان منافقین وخائنین به خلق ایران به همراه 72 تن از اعضای حزب جمهوری اسلامی به شهادت رسید.