حضرت زینب(س) به عنوان ستاره درخشانی در آسمان تقوا طلوع کرد، عالی ‏ترین تعلیمات را فراگرفت و مورد عنایت مخصوص موجد مکتب و استادان بزرگ آن، که بزرگ ترین مربیان بشر بوده ‏اند قرار داشت. آن حضرت در چنین فضایی رشد کرد و هر روز درس جدیدی از دانش ، بینش ، تقوا و فضیلت می‏ آموخت.

حضرت زینب یکتا زنی است که نه تنها در زنان، بلکه در مردان عالم، کمتر نظیرش را می ‏توان دید. توانا بانویی‏ که عالی ‏ترین نمونه‏ ای از شهامت و دلیری، دانش و بینش، کفایت و خردمندی، قدرت ‏روحی و تشخیص موقعیت ‏بوده و هر وظیفه ‏ای از وظایف مختلف اجتماعی را که به‏ عهده‏ گرفت، به خوبی انجام داد.

تاریخ، خانواده‏ای مانند خانواده کوچک علی‏ سراغ ندارد، که تمام افراد آن‏ شخصیت‏ هایی باشند که در سیر تاریخ تأثیری عمیق داشته و تحولی فوق‏ العاده ایجاد کرده ‏باشند.

دختر زهرا در دوره زندگی ساده و کوتاهش، کمتر خوش بود و بیشتر با رنج و غم همراهی داشت، ولی این رنج و اندوه به جای آن که او را از ادای وظیفه باز دارد، بر استقامتش افزوده وقوای روحی ‏اش را فشرده ‏تر و نیرومندتر کرده است.

هنگام کودکی، اداره خانه پدر را به ‏عهده داشت و از برادران ارجمندش پرستاری ‏و بار فراق مادر را بردوش آنها سبک می ‏کرده است.

زینب، تا برادر والامقامش در حیات بود، او را خدمتگزار و فرزندانش را پرستار بود، هنگامی‏ که به عرصه نبرد وارد شد، زینب هر چه در قدرت داشت، برای حفظ جان‏ برادر نثار کرد.

زینب، با پلیدترین مرد روی زمین یعنی ابن‏زیاد طوری سخن گفت و نوعی رفتار کرد و با یزید که شومترین امپراطوران فاتح‏ بود، جور دگر سخن گفت ‏و رفتار دگر داشت.

وقتی که ابن‏زیاد تصمیم به‏ کشتن امام‏ سجاد (ع) گرفت، خواهر حسین‏ (ع)چنان فداکاری ‏و از خودگذشتگی نشان داد، که آن ناپاک را از آن تصمیم شوم منصرف ساخت.

پس از بازگشت از شام، خواهر یکسره به سوی قبر برادر رفت تا مطمئن شود که آن‏  پیکر مقدس و یارانش دفن شده‏اند، آنگاه به مدینه بازگشت.

در میان این همه فشار و مصیبت، چیزی که نمایان شد، بزرگی و عظمت زینب بود و معلوم شد که نواده رسول خدا (ص) چقدر نیرو دارد؟ و خداوند به آن پیکر ستم‏ کشیده و آن‏روح رنج ‏دیده، چقدرتوانایی داده است!

بزرگترین مصیبت ناگواری ‏که در تاریخ بشر کمتر نظیر داشته، بر این پیکر رنجور و آن‏ روح نازنین وارد آمد، ولی وی دست و پای خود را گم نکرد و از هدف خود منحرف نشد و مانند کوه استوار ماند.

اگر اسارت بانوان کربلا نبود ، دشمنان آل محمد پرده ‏ای برجنایات کربلا می‏کشیدند ونمی ‏گذاشتند کسی از آن آگاه شود و کسانی را که اطلاع داشتند، زبانشان‏را بوسیله پول و یا زور می‏بستند و این جنایت هولناک و این فداکاری بزرگ را از صفحات تاریخ محومی‏ کردند.

اسارت زینب موجب زنده شدن پدرش علی (ع) و جدش‏ رسول خدا (ص) و تجدید حیات اسلام بود، زیرا بنی ‏امیه با زور و پول و حیله ‏گری می‏خواستند همه را محو و نابود کنند و اثری از رسالت رسول خدا باقی نگذارند.