ظهور امام زمان همراه با خون‌ریزی؟! (3)

چگونه باور کنیم آن امام مهربانی که به درگاه خداوند برای دوستان خطاکار

خویش دعا می‌کند و می‌آید تا دل‌های دردمند شیعیان را شفا دهد و غم و اندوه

آنها را بزداید، پس از ظهور، آنها را از دَم تیغ می‌گذراند؟!

سیدبن‌طاووس می‌گوید: در سحرگاهی در سرداب مقدّس (سامرا) این مناجات را از

حضرت صاحب‌الزمان علیه‌السلام شنیدم:

 *خدایا شیعیان ما از پرتو انوار ما و باقی‌مانده طینت ما آفریده شده‌اند. آنها گناهان

زیادی به اتّکای محبّت و ولایت ما مرتکب گشته‌اند. اگر آن گناهان در ارتباط با تو

(حق‌الله) است، از‌ آنها درگذر که در این صورت ما را راضی کرده‌ای و اگر میان خود

ایشان است (حق‌ الناس)، خود بین آنها را اصلاح کن و از خمسی که حقّ ماست به

آنها بده تا راضی شوند و آنان را در بهشت وارد ساز و از آتش جهنم نجات ده.

ایشان را با دشمنان ما در عذاب و غضب خود جمع مفرما¹.***

 یقیناً امام عصر علیه‌السلام به تمامی شیعیان که فرزندان معنوی ایشان محسوب

می‌شوند عنایت دارند و شواهد زیادی در این خصوص در روایات معصومین علیه‌السلام

یافت می‌شود. اینکه فرمودند:

** ما در شادمانی شما شاد و در اندوه شما اندوهگین می‌شویم²**

بی‌گمان، در صدد توصیه‌ی گناه و معصیت نیستیم. چرا که گناه شعیان، خاطر شریف

حضرت صاحب‌الزمان علیه‌السلام را آزرده خواهد کرد؛

ولی بدیهی است که تمام اصحاب حضرت امیرالمومنین علیه‌السلام هم‌تراز سلمان و

ابوذر و مقداد و همه‌ی یاران و شاگردان امام صادق علیه‌السلام هم‌سنگ زراره و

هشام‌بن‌حَکم نبوده‌اند.

در میان محبین ائمه علیهم‌‌السلام هم اهل طاعت وجود داشته است و هم اهل

معصیت؛ هم عادل در میان آنان بوده و هم اهل فاسق.

آیا ائمه اطهار علیهم‌السلام آن‌دسته از دوستان و ارادتمندان خویش را که

احیاناً گناه و معصیتی از آنها سر زده بود طرد کرده یا از دَم شمشیر

گذرانده‌اند؟!

مسلماً پاسخ منفی است.

تعجیل در فرج امام زمان صلوات

1- بحارالانوار 53: 302 (جنه‌المأوی، حکایت 55).

2- بحارالانوار 26، 140-141، به نقل از بصائر‌الدّرجات.