ظهور امام زمان همراه با خون‌ریزی؟! (3)
چگونه باور کنیم آن امام مهربانی که به درگاه خداوند برای دوستان خطاکار
خویش دعا می‌کند و می‌آید تا دل‌های دردمند شیعیان را شفا دهد و غم و اندوه
آنها را بزداید، پس از ظهور، آنها را از دَم تیغ می‌گذراند؟!
سیدبن‌طاووس می‌گوید: در سحرگاهی در سرداب مقدّس (سامرا) این مناجات را از
حضرت صاحب‌الزمان علیه‌السلام شنیدم:
*خدایا شیعیان ما از پرتو انوار ما و باقی‌مانده طینت ما آفریده شده‌اند. آنها گناهان
زیادی به اتّکای محبّت و ولایت ما مرتکب گشته‌اند. اگر آن گناهان در ارتباط با تو
(حق‌الله) است، از آنها درگذر که در این صورت ما را راضی کرده‌ای و اگر میان خود
ایشان است (حق الناس)، خود بین آنها را اصلاح کن و از خمسی که حقّ ماست به
آنها بده تا راضی شوند و آنان را در بهشت وارد ساز و از آتش جهنم نجات ده.
ایشان را با دشمنان ما در عذاب و غضب خود جمع مفرما1.***
یقیناً امام عصر علیه‌السلام به تمامی شیعیان که فرزندان معنوی ایشان محسوب
می‌شوند عنایت دارند و شواهد زیادی در این خصوص در روایات معصومین علیه‌السلام
یافت می‌شود. اینکه فرمودند:
** ما در شادمانی شما شاد و در اندوه شما اندوهگین می‌شویم2**
بی‌گمان، در صدد توصیه‌ی گناه و معصیت نیستیم. چرا که گناه شعیان، خاطر شریف
حضرت صاحب‌الزمان علیه‌السلام را آزرده خواهد کرد؛
ولی بدیهی است که تمام اصحاب حضرت امیرالمومنین علیه‌السلام هم‌تراز سلمان و
ابوذر و مقداد و همه‌ی یاران و شاگردان امام صادق علیه‌السلام هم‌سنگ زراره و
هشام‌بن‌حَکم نبوده‌اند.
در میان محبین ائمه علیهمالسلام هم اهل طاعت وجود داشته است و هم اهل
معصیت؛ هم عادل در میان آنان بوده و هم اهل فاسق.
آیا ائمه اطهار علیهمالسلام آن‌دسته از دوستان و ارادتمندان خویش را که
احیاناً گناه و معصیتی از آنها سر زده بود طرد کرده یا از دَم شمشیر
گذرانده‌اند؟!
مسلماً پاسخ منفی است.
تعجیل در فرج امام زمان صلوات
1- بحارالانوار 53: 302 (جنه‌المأوی، حکایت 55).
2- بحارالانوار 26، 140-141، به نقل از بصائر‌الدّرجات.
