زندگی نامه حضرت آیت الله

شهید سید عبدالحسین دستغیب(رضوان الله علیه)

حضرت آیت الله شهید سید عبدالحسین از خاندان اصیل و روحانی هشتصد ساله دستغیب شیراز و از مفاخر جامعه روحانیت فارس بودند.
در عاشورای 1332 هجری قمری در شیراز متولد شدند. پدر ایشان مرحوم سید محمدتقی و جدشان مرجع بزرگوار آیت الله العظمی سید هدایت الله دستغیب و تقریبا با سی واسطه نسب شریفشان به جناب زید شهید فرزند حضرت سجاد (علیه السلام) می رسد.
تحصیلات مقدماتی و سطح را نزد اساتید مشهور آن زمان در شیراز همچون ملااحمد دارابی و آیت الله میرزا علی اکبر ارسنجانی و دیگران گذراندند و تحصیلات خارج و عالی را نزد اساتید بزرگ آن زمان در نجف اشرف مانند آیات عظام شیخ محمدکاظم شیرازی و آقا ضیاء الدین عراقی بودند که از نامبردگان و همچنین آیات عظام سید ابوالحسن اصفهانی و میرزا آقا اصطهباناتی به دریافت گواهی اجتهاد نایل آمدند. با مراجعت به شیراز و همزمان با سقوط حکومت رضاخانی منشا خدمات بزرگ دینی و اجتماعی شدند. مسجد جامع عتیق شیراز را که یکپارچه مخروبه بود با همکاری صمیمانه مردم تجدید بنا نمودند و آن را از صورت خرابه به وضع فعلی در آوردند. کانونی جهت تبلیغات دین و شعائر اسلامی ایجاد نمودند.
پس از اقامه نماز جماعت همه شبها بحث تفسیر قرآن و شبهای جمعه برنامه دعای کمیل و ایّام محرم و صفر و فاطمیه مجالس سوگواری و بحثهای ولایت اهل‏بیت(ع) و ماه مبارک رمضان پس از نماز جماعت ظهر و عصر بحث اصول عقائد بطور مرتّب جریان داشت و این برنامه چهل ساله ایشان در این مسجد شریف بود که از قدیمی‏ترین مساجد ایران (با قدمت بیش از یکهزار و یکصد سال) است.
 با شروع نهضت روحانیت در سال 1341 مبارزه ایشان با رژیم شاه که از زمان رضاخان ادامه داشت علنی و آشکار گردید و شبهای جمعه پس از دعای کمیل سخنرانی سیاسی و تهییج‏کننده ایشان تا نیمه خرداد 42 در جمع انبوه شنوندگان نقش بزرگی در پیشبرد انقلاب داشت و نوار سخنرانی ایشان تا اقصی نقاط ایران منتشر می‏گردید.
در خرداد 42 بازداشت و به تهران اعزام گردیدند و پس از آزادی از زندان مدّتی نیز تبعید بودند و در سال 43 نیز مجدّداً زندانی و تبعید گردیند و در سال 56 نیز مدّتی زندانی و یا در منزل محاصره و تحت نظر بودند و با تمام این فشارها حاضر به مذاکره و مصالحه با رژیم پهلوی نشدند، و پرچم مبارزات مردم فارس را در این مدّت پانزده ساله بر دوش داشتند.
از خدمات ارزنده مرحوم شهید آیت‏اللّه دستغیب تشکیل حوزه علمیه و تدریس فقه و اصول و اخلاق بود، و مدرسه علمیه حکیم دستغیب از آثار مرحوم سیّد حکیم از اجداد ایشان (سال 1077 هجری قمری) که با گذشت سالیان متمادی به صورت مخروبه در آمده بود در سال 52 تجدید بنا گردید و طلبه‏نشین شد و به دنبال آن مدارس علمی دیگر نیز تأسیس گردید و جهت مسکن طلّاب و امور رفاهی ایشان تا آنجا که می‏توانست کوتاهی نداشت، از این گذشته پس از پیروزی انقلاب در بنای ده‏ها مسجد و مؤسسه دینی نقش اساسی داشتند که در یادواره ایشان به چاپ رسیده و در کمک به مستمندان و تشویق مردم به امور خیر همیشه پیشقدم بودند.
با پیروزی انقلاب به امام جمعه شیراز منصوب و با آراء چشمگیر به نمایندگی اوّل مردم فارس در مجلس خبرگان انتخاب شدند و در تدوین قانون اساسی جمهوری اسلامی و تصویب اصل ولایت‏فقیه نقش به سزایی داشتند و در ظرف سه سال از پیروزی انقلاب به راستی دفتر ایشان مرجع دادخواست خاص و عام و سهم عمده‏ای در حلّ و فصل امور و نظم بهم ریخته پس از انقلاب داشت.
شهید آیت‏اللّه دستغیب دارای آثار متعدّد می‏باشد که از آن جمله شرح و حاشیه بر کفایةالاصول و مکاسب و رسائل شیخ انصاری و همچنین تقریرات درس مرحوم شیخ محمّدکاظم شیرازی را می‏توان نام برد.
از آثار قلمی ایشان که مکرّراً به چاپ رسیده کتابهای: صلاة الخاشعین، گناهان کبیره، قلب سلیم، داستانهای شگفت، 82 پرسش.
و از بحثهای اصول عقاید: توحید، عدل، نبوّت، معاد، امامت، مهدی موعود.
واز بحثهای تفسیر ایشان: معراج، حقایقی از قرآن، قیامت و قرآن، آدابی از قرآن، قلب قرآن، معارفی از قرآن، گنجینه‏ای از قرآن، سرای دیگر، بهشت جاودان، رازگویی قرآن که هر کدام تفسیر سوره‏ای می‏باشد به چاپ رسیده و آنچه ضبط نشده و در نتیجه به چاپ نرسیده چندین برابر چاپ شده‏ها می‏باشد.
از بحثهای دیگر: کتاب استعاذه، اخلاق اسلامی، سیّد الشهدا(ع)، فاطمه زهرا(س)، زینب کبری(س)، نفس مطمئنّه، ایمان، و خطبه‏های جمعه که در قطعهای گوناگون منتشر گردیده.
بیشتر کتابهای نامبرده به عربی ترجمه و در داخل و خارج کشور مورد استفاده عرب‏زبانهاست و همچنین به زبانهای انگلیسی و اُردو نیز بعضی از این آثار ترجمه و منتشر گردیده.
این بود شمّه‏ای از آثار و برکات وجودی آن شهید بزرگوار. و نظر به همین جهت که اثر وجودی آن بزرگوار فوق العاده بود و در روشنگری مردم و سازش‏ناپذیری با کفر و الحاد و ضد ولایت، نمونه بود، منافقین کوردل ترور ایشان را در رأس برنامه‏های ضدّ مردمی خود قرار دادند، و در روز جمعه 20 آذر 1360 مطابق با 14 صفر 1402 هنگام عزیمت برای اقامه نماز جمعه به همراه نوه خود شهید سیّد محمّدتقی دستغیب و هشت نفر از یاران و همراهان با وفا با انفجار بمب به فیض شهادت رسیدند، روانشان شاد و یادشان گرامی باد. (ویژه‏نامه سیزدهمین سالگرد شهید دستغیب)
یکی از استادان عرفانی آیت‏اللّه شهید دستغیب، حضرت آیت‏اللّه العظمی نجابت(ره) می‏باشند که بعد از شهادت آیت‏اللّه دستغیب مصاحبه تلویزیونی درباره ایشان داشتند که بیانات ایشان را عیناً نقل می‏کنیم:
بسم اللّه الرحمن الرحیم و به نستعین انّه خیر ناصر و معین.
حضرت آیت‏اللّه حاج سید عبدالحسین دستغیب -قدّس اللّه سرّه- یکی از مفاخر عالم اسلام و مجتهد مسلّم در جمیع علوم اسلامی، در صرف و نحو، معانی، بیان، حکمت، منطق، اصول و فقه، ایشان مجتهد بودند.
غایةالامر امتیاز ایشان در خداشناسی و علم به وحدانیت خداوند علیّ اعلی بیش از دیگران بود، یعنی ایشان در جمیع مدّت عمر خودشان تمام همّ و مقصدو مقصودشان این بود که وحدانیت خداوند علیّ اعلی را به مردم بفهمانند و تبعیّت از خاتم انبیا را به مردم تعلیم بدهند و اساس امتیاز ایشان در خداشناسی از ناحیه یقین به وحدانیت خداوند برای ایشان پیدا شده بود و این یقین را به مرتبه عمل و در خارج عمل می‏نمودند و اساس پیشرفت این مطلب و این امتیاز ایشان صرف نظر از علوم اخلاقی ایشان و علوم حکمی و فقه و اصول ایشان، در این جهت بسیار بسیار تکیه ایشان بر یقین به وحدانیت خداوند و تبعیت از حضرت خاتم انبیا(ص) و تبعیت از ائمّه طاهرین. غایةالامر ایشان یقین پیدا کرده بودند که این مطلب به این بزرگی و این مطلب پراهمیت که غرض از خلقت، شناسایی خداوند علیّ اعلی است، بدون تبعیت از شخص اوّل عالم امکان حضرت محمّد بن عبداللّه(ص) و دوازده معصوم پاک(ع) بدون تبعیت از مجتهد عادل، متعهّد، جامع الشرائط، میسّر نمی‏شود. لهذا از اوّل طفولیت ایشان به تمام معنا رهبری حضرت آیت‏اللّه العظمی آقای سیّد ابوالحسن اصفهانی را به جان و دل پذیرفته بودند، به علاوه استادی و تقلید حضرت مستطاب آیت‏اللّه العظمی آقای حاج میرزا علی آقا قاضی رضوان اللّه تعالی علیه را قبول نموده بودند و با ایشان کمال رفاقت و کمال وداد را داشتند.
یک وقت در محضر آقای قاضی -رضوان اللّه علیه- سخن از ایشان به میان آمد، حضرت حاج میرزا علی آقای قاضی -رضوان اللّه علیه- فرمودند: ایشان مجتهدند. و شهادت اجتهاد آقای حاج میرزا علی آقا قاضی -رضوان اللّه علیه- در 38 سال قبل عطا فرمودند. پس از وفات حاج میرزا علی آقا قاضی، به تمام معنا تبعیّت و تقلید از حضرت مستطاب آیت‏اللّه العظمی و حجةاللّه الکبری آقای حاج شیخ محمّدجواد انصاری همدانی را داشتند و با ایشان کمال تبعیت و پیروی را ملاحظه می‏نمودند، و زیاد از مجالس ایشان و سخنان ایشان استفاده فرمودند، حتّی ایشان می‏فرمودند: لذایذی که از سخنان حضرت خاتم انبیا و حضرات معصومین(ع) بوسیله ایشان نصیب بنده می‏شود از دیگری نصیب نشده و حظوظ روحانی و حظوظ علمی آن مقدار که از ایشان استفاده نمودم از دیگری استفاده ننمودم، لهذا در اثر مصاحبت ایشان، به تمام معنا یگانگی خداوند علیّ اعلی را یافته بودند، لهذا لیلاً و نهاراً هدف و مقصودشان این بود، لهذا منبر و سخنان مجلس ایشان از این محور خارج نمی‏شد.
نفع عامی که از ایشان برده شد بواسطه خداپرستی ایشان بود، که یقین داشتند خداوند علیّ اعلی دائماً با جمیع موجودات حاضر و ناظر و فرقی برای ایشان نداشت حضور خداوند، با مردم بنشینند یا با مردم ننشینند.
خلوت و جلوت ایشان نسبت به حضور خداوند و نسبت به شهود خداوند و نسبت به شهادت خداوند علیّ اعلی هیچ فرقی نداشت، آنچه در نشئه بعد دیگران یقین پیدا می‏نمودند، ایشان در این نشئه فعلی یقین پیدا نمودند که آنچه تأثیر و تأثّر در عالم خلقت است از خداوند علیّ اعلی است و همه رهین منّت حضرت احدیّت.
البته این مطلب به این عظمت نصیب ایشان نشد الّا بواسطه تبعیّت از ائمّه‏طاهرین و امام خمینی رضوان اللّه علیه، در اثر تبعیّت به قدری دوستی خداوند علیّ اعلی نصیب ایشان شده بود که دوست و دشمن ایشان را دوست می‏داشتند، دوست و دشمن ایشان را بی‏غرض می‏دانستند و در اثر این که نظر ایشان به خداوند بود و غرضشان ترویج احکام اسلام بود و به هیچ نحو خودنمایی و خودرأیی در موضوعات نمی‏فرمودند، آنچه پیش پای ایشان می‏آمد یا کسی از دوستان ایشان به ایشان پیشنهاد می‏نمود، قبول نمی‏نمودند، لهذا در اثر همین مسأله به تمام معنا محبّت خداوند علیّ اعلی نصیب ایشان و نصیب دوستان ایشان بالخصوص شیرازیها گردیده بود، یعنی خداوند علیّ اعلی ایشان را دوست می‏داشت، خلق خودش را نیز دوست می‏داشت، قهراً بین جناب حضرت شهید آیت‏اللّه دستغیب و توده ملّت و متوسّطین این ملّت بلکه بعضی از فسقه نیز ایجاد محبّت فرموده بود، دوست و دشمن ایشان را دوست می‏داشت و هرگز در قلبشان یا در نفسشان نسبت به ایشان سوء ظنّ نداشتند، اگر پیش‏آمدهایی بود، تمام به واسطه پیش‏آمد خلاف محبّت پیش می‏آمد، نسبت به دیگران، تمام به واسطه اغراض شخصیه بود و الّا ایشان نسبت به محبّت خداوند و نسبت به ائمّه طاهرین و نسبت به محبّت خلق هیچ دریغ نمی‏فرمودند«. (از نوار مصاحبه تلویزیونی آیت‏اللّه شیخ حسنعلی نجابت بعد از شهادت آیت‏اللّه دستغیب)